اشعار

نـوری آمد وجـود من گـم شـد            چـشـم من بـاز پُـر تـلاطـم شد

شُرشُـر اشک روی گـونـۀ من            شد سرازیر و قدر یک خم شد

گـریه از شـوق چه صفـا دارد            شـب مـیــلاد نــور پـنـجـم شـد

اشـک اذن دخــول مـا بــود و            در کـه وا شـد دمِ تــبــسّـم شـد

مـحـرم اهـل بیت اگـر شـده‌ایم            هـمه از یک دعـای خـانـم شد

شکـر، یا فـاطـمـه و یا فـاطـر

شکـر، هـسـتـم غـلام تو بـاقـر

در رحمت دوباره وا شده است            مـیـزبـان دلـم خـدا شـده اسـت

بـار دیگـر مـیـان بـیـت وحـی            آیـۀ نــور رو نـمـا شـده اسـت

سجده‌ام را کسی نماند که ندید            سِرّ تـوحـیـد بر مـلا شده است

دستـه‌هـای فـرشـتـه مـی‌بـیـنـم            در مـدیـنـه بـرو بـیا شده است

پشت یک خانـه‌ای شلـوغ شده            خبـری بین کوچه‌ها شده است

رنگ پـنجـم به روی بـوم آمـد

حـضـرت بـاقـر الـعـلـوم آمــد

نـذر چـشـمـان تو جـوانـی من            بـه فــدای تـو زنــدگـانـی مـن

زیـر پـایت بگـو که سـر بـزند            هرکسی خواست از نشانی من

عرض تعـظـیم پیـش قد تو شد            عــلـت قــامـت کــمــانــی مـن

من ندارم که هیچ چیز از خود            همه از توست هستِ فـانی من

هـست " آقـا مرا دعـایـم کن "            از دعــاهــای آســمــانــی مـن

در هــوای شـمـا نـفــس زده‌ام

غصه‌ها را ز سیـنه پس زده‌ام

تو همان چـشمه سار عـرفـانی            فـصـل سـبـز بـهـار عـرفـانـی

در مــقــام رفــیــع اخـــلاقــی            جـلــوه گـاه مــدار عــرفــانـی

ای سر آمد به عـلم و دانش ها            سـخـنـت پُـر ز بـار عـرفـانـی

چـه احـادیـث که به جـا مـانده            از تـو آمــوزگــار عـرفــانــی

قـبل تو این چنین ظهـور نبود            در مــیــان تــبــار عــرفــانـی

جـایـگـاه عــلـوم و دانـش تــو

شـاهـکـاری بـه آفــریـنـش تـو

مـی‌شـود ســائــل درت بـاشــم            زائــر کــوی مــادرت بــاشــم

می‌شـود در هـوای خـاکـی تـو            پَـر زنـم من کـبــوتـرت بـاشـم

می‌شود در بقیع، غربت محض            ســر قــبــر مــنــوّرت بــاشــم

یـاد آن خـاطـرات کـودکـی‌ات            روضه‌خوان در برابرت باشم

یـاد طفـلـی دو سـالـه بودن تو            و اسـیـری خــواهــرت بـاشـم

عمه‌هایت چقدر کتک خوردند

و شــمــا را چــقــدر آزردنــد

مـاه رجـب سـلام! کـه مــاه مـحـمّـدی            یـا دآورِ شـکــوه گــلـسـتـان احــمــدی

آئـیــنـه‌دارِ نــور خــداونــد ســرمـدی            از شـرقِ رحمتِ ازلی بـاز سـر زدی

مــاه تـو نــور بـر دل اهـل‌نـظـر دهـد

میـلاد چـار حجّت حـق را خـبـر دهـد

آغـاز مـاه تو کـه به نام پـیـمـبـر است            میـلاد پـنجـمـیـن ولـی‌الـلـهِ ‌اکبـر است

کز چار بحرِ نور، فروزنده‌گوهر است            نجلِ دو فـاطمه، خَلفِ پاک حیدر است

بعد از عـلی، محمّد اوّل وجـود اوست

ذکر ملک همه صلوات و درود اوست

این باقـرالعـلومِ خـداونـد سـرمـد است            این آفتاب حُسن خـدا، وجه احمد است

مـولای مـن مـحـمّـدِ آل مـحـمّـد اسـت            گـیتی ز مقـدمش همه خُـلد مُخلّد است

بـر خلـق سایـۀ کـرمـش مـسـتـدام بـاد

از شخص احمدش صلوات و سلام باد

جدش بوَد حسین و، حسن جد دیگرش            سجـاد باب و بنـت حسن نـیز مادرش

دانـشــوران دهــر، هـمـه بـنــدۀ درش            جاری ز لعل لب همه‌جا درّ و گوهرش

بگذاشت پا به عالم هستی، سرم فداش

تنها نه جان و سر، پدر و مادرم فداش

در قدر و در مقام، حسین است این پسر            سر تا قـدم تمام، حسین است این پسر

در علم و در قیام، حسین است این پسر            آئـیـنـۀ امـام حـسـیـن اسـت ایـن پـسـر

بستان حکمت ازلی در ضمیـر اوست

دانش به هر کجا که نهد پا، سفیر اوست

گاهی به عرش زمزمۀ حکمتش به گوش            گاهی به باغ، بیل کشاورزی‌اش به دوش

گه با کلام داده بـه اهـل کـمال، نـوش            اهل کلام یکسره در محضرش خموش

دریـا ز چشمـۀ دهـنـش مـوج می‌زنـد

آیـات وحی در سخـنـش مـوج می‌زند

ای اصـل دین ولای تو یا باقـرالعـلوم            وی ذکـر حـق ثـنای تو یا باقـرالعـلوم

وی عرش، خاک پای تو یا باقرالعلوم            جـان جهـان فـدای تـو یا بـاقـرالـعـلوم

مهر تو جان جان صلات و صیام من

پیوسته وقـف تو، صلوات و سلام من

ای شـیعــه را به مهـر شـما اقـتـدارها            مـاه رجــب گـرفـتـه ز تــو اعـتـبارها

خورشید بر درت یکی از جان‌نـثارها            گردنــد دور کـوی تـو لیـل و نهـارها

هر لحظه در بقیع تو صد کاروان دل است

هـر جا، روم مزار توأم شمع محفل است

من کیستم که خـاک سـرای شما شوم؟            لب واکنـم، قـصیـده سـرای شما شـوم

یـا مفتخـر بـه مـدح و ثـنای شما شوم            بـاشـد کـه تـا گـدای گـدای شـما شـوم

لال است در ثـنـای تو مـولا زبان من

تو وصف خود بگوی ولی با زبان من

وقتی عدو به حضرت تو گفت ناسـزا            با حُسن خلـق و با گـل لبخند از ابـتدا

کردی به پاسخ از دل و از جان بر او دعا            این است قـدر و منزلت و عـزّت شما

تـنها نه اینکه نام تو از من ربـوده دل

خُـلـق محـمّـدیـت ز دشـمن ربـوده دل

ای بر تو از خـدا و رسـولش سـلام‌ها            اهـــل کــلام را ز کــلامـت کـــلام‌هـا

بـیچـاره و ذلـیـل مـقـامت «هـشام»‌ هـا            در پـنجــۀ تـو از هـمه دل‌هـا زمـام‌ها

توحیـد زنـده از نفـس صبح و شام تو

اسلام فخر کرده به نطق « هـشام» تو

تو خلق را مطاعی و خلقـت مطیع تو            برتـر ز اوج وهــم، مـقـام رفـیــع تـو

پیران عقـل یکسـره طـفـلِ رضیـع تو            فـردوس گـشتـه خـاک‌نشینِ بـقـیـع تـو

«میثم» اگـر قـصیده سـرای شما شده

مشمول بذل و لطف و عطای شما شده

بیا به پـای دل خود سفـر کنیم امشب            ز کوچه‌های مدینه گـذر کـنیم امشب

خدا به زین عبادش عـطیه‌ای بخـشید            بـیا تـمام جهـان را خـبر کـنیم امشب

بـیا سـلام و درود و تهـیّـت خـود را            نثار این پـدر و این پسر کـینم امشب

در آسمان ولا مهر و مه هم آغـوشند            بیا نظاره شـمس و قـمـر کـنیم امشب

دگر به دیدن باغ بهشت حاجت نیست            اگر به باغ ولایـت نظـر کـنیم امشب

برای این که بگیریم عیدی از زهـرا            سـزد ارادت خود بیـشتر کنیم امشب

بپاس مقـدم دریا شکاف عـلم و کمال            ز اشک شوق نثارش گهر کنیم امشب

شب ولادت او در مدینه جشنی نیست            بیا ز غـربت او دیـده تـر کنیم امشب

تمام فرصت ما وقف خدمت بر اوست            چه حاجت است که کار دگر کنیم امشب

اگر که چشمه‌ای از معرفت شود پیدا            نهـال مـهـر ورا بـارور کـنـیم امشب

کـنار خـرمنی از عشق او بیا بنـشین            که فکـر تـوشه راه سفـر کنیم امشب

بگو به خـلق وفـائی ز جای برخـیزد            لباس خدمت بر او به بر کنیم امشب

بـرخـیـز نگـارا که بهـار طـرب آمـد            عـید عجـم و جـشن نـشاط عـرب آمد

از کثرت انوار یکی روز و شب آمد            پـایـان جـمـادی شد و مـاه رجـب آمد

ماهی که شود مُلک جهان خُلد مُخـلّد

از یُـمـن قـدوم دو عـلی و دو محـمـد

بـر اهـل ولا عـیـد مـؤیّـد شـده امشب            در جلوه رخ داور سـرمـد شده امشب

لبخند عـیان بر لب احـمـد شده امشب            مـیـلاد هـمـایـون محـمـد شـده امـشب

در دامن خورشید، عیان قرص قمر شد

فخـر دو جـهـان سیـد سجـاد پـدر شـد

امشب صدف بحر ولایت گهـری زاد            یا دُخت حسن فاطمه، زیبا پسری زاد

در خانۀ خـورشید ولایت قـمـری زاد            یـا بـار دگـر آمـنـه پـیـغــامـبـری زاد

این است که دو فاطمه را نور دو عین است

پور دو علی باشد و نجل حسنین است

این گوهر یکدانۀ دریای عـقـول است            در مکتب دین دوستیش اصل اصول است

ماه دو علی مهر دل آرای رسول است            فرزند حسین است و عزیز دو بتول است

مـولای همه عـبد خـداونـد مقـام است

تا حشر امام است امام است امام است

این محور دین اخـتر تابندۀ عـلم است            در قلب زمان نور فـزایندۀ عـلم است

آرنـدۀ عـلم است و نمایـندۀ عـلم است            گویندۀ علم است و شکافندۀ علم است

در کنیه ابـوجعـفر و باقـر شده نـامش

پـیـغـمـبـر اسـلام فـرسـتـاده سـلامـش

دشمن به عداوت خجل از کثرت خیرش            فرقی نکند گاه کرامت خود و غیرش

جبریل امین گم شده در وادی سیرش            شیریـنی جـان قصۀ شیـرین عُـزیرش

علم همه یک قطره ز دریـای کـمالش

دیوانه شود عقـل به توصیف جـمالش

ای گوهر شش بحر و یم هفت دُرِ ناب            ای سائل انوار رخت مهـر جهـانـتاب

بی‌مهر تو طاعات، چو نقش آمده بر آب            خـاک قـدم طـفـل دبـستان تـو اقـطاب

فــرزنـد پـیـمـبـر پــدر هـفـت امـامـی

هم فرش مکان هستی و هم عرش مقامی

انـوار دل از روی نکـوتـر ز مـه تـو            جـن و بـشر و خـیل مـلائک سپـه تو

جان همه خـوبان جهـان خـاک ره تو            شـد بـاعـث بـیـنـائـی جـابـر نـگـه تـو

ما را ز گنه نیست به جز روی سیاهی

ای چشم خـداوند، کرم کن به نگـاهی

از شوق تو چون مهر تو چون داغ به سینه            چشمم به بقیع است و دلم سوی مدینه

ای شـمع دل پـنـج امیـن و دو امـیـنـه            ما غرق به دریـای گـناه و تو سـفـیـنه

غرقـیم ولی چـشم به احسان تو داریم

با دست تهی دست به دامان تو داریم

مهر تو ثمر گـشته بسی حاصل ما را            حُـبّ تـو صـفـا داده بـقــیـع دل مـا را

وصف تو همی شور دهد محفل ما را            این گـونه سـرشتـند از اول گـل ما را

تا حشر گـُل مهـر تو رویـد ز گـِل مـا

آوای تـو پــیــوسـتـه بـرآیـد ز دل مـا

تو کعـبه‌ای و کعـبه گـرفـتـار بقـیعـت            پـیـوسـته مـلک سـائـل زوّار بـقـیعـت

جـان و دل ما شـمع شب تـار بقـیعـت            تـا چـهـره گـذاریـم به دیـوار بـقـیعـت

این درد فراقی که به جان است دوا کن

بر ما زره لطف گـذر نـامه عـطا کن

ای بـوسه گه یـوسـف زهـرا دهـن تو            نـقـل دهـن مـا هــمـه نَـقـل سـخـن تـو

جـان هـمه قـربان تو و جـان و تن تو            صد شکر که میثم شده مـرغ چمن تو

غـیر از گـل مهر تو به گـلـزار نبـوید

جـز مدح تو و عـتـرت اطهار نگـوید

فـصـل بهـار آمد و عـالـم مـعـطـر است           بوى نـسیم صبح بسى روح پـرور است

گـویا ز خُـلـد مـی ‏وزد این باد مـشكـبـیز           كاین سان دماغ ابر ز بوى خوشش ‏تر است

هم این زمین مُرده شده احیا ز فیض او           هم این جهان پیـر، جوان بار دیگر است

نرگس گـشوده چـشم تماشا به روى گـل           سوسن به صد زبان، پى مدحش ثناگر است

با صد نوا به شـاخ گـل ارغـوان، هـزار           طوطى به نغمه بر سر شاخ صنوبر است

نــور خــدا، امـام هُــدى، بــاقـرالـعـلـوم           هـادى دین و وارث عـلـم پـیـمـبـر است

بابـش عـلـى و جـدّ كـبـارش بود حـسین           زین‌العـباد را پـسر و بـاب جعـفـر است

در جاه و رتبه صد چو سلیمان، به عّز و جاه           در زیر بال طایرى از كویش اندر است

هم لطف اوست مونس یونس، به بطن حوت           هم در طریق، هادى خضر و سكندر است

مفتاح قـفل گنج سعادت، به دست اوست           بر پا از او بناى شفاعت، به محشر است

كى با شهـان، گـداى درش را مثـل زنـم           چون بر در گداى درش، صد چو قیصر است

از روشـنـی طـلـعـت رخـشـنـدۀ بـاقـر            شد نـور عـلـوم نـبـوی بر همه ظاهـر

در اوّل مـاه رجب از مشرق اعـجـاز            گـردیـد عیـان مـاه تـمـام از رخ باقـر

منشق شده از نور علیّ‌بن حسین است            این نور که نورانی از او گشته ضمائر

بر فاطمۀ بنت حسن بس بُوَد این فخر            کـآورده پـدیـد ایـن مــه تـابـنـدۀ بـاهـر

«باقر» لقب و کنیه «ابو جعفر» و او را            بوده است لقب‌های دگر، هادی و شاکر

از هر بدی و عیب و زلل اوست مبرّا            جان و تنش از «یُذهبَّ عنکم» شده ظاهر

دریای عـلـوم است و زُدایـنـدۀ اوهـام            گـفـتـار حـکـیـمـانـۀ او زیـب مـنــابـر

از یک نفسش زنده کند صد چو مسیحی            از یک نظرش دیدۀ اعمی شده باصر

یـاد آمــدش از چـهـرۀ تـابـان مـحـمـّد            با چشم بصیرت نگهش کرد چو "جابر"

عالم همه شد روشن از آن نور خدائی            شد بارور از او شجـر دین و شعـائـر

خوش باد، زمینی که هم آغوش شد او را            خوش آن که به سوی حرمش گشته مسافر

دیـگـر غـمـی از محـنـت ایّــام نـدارد            هر کس به حرم خانه او گشت مجاور

وصفش نتوان گفت حسان با سخنی چند            چون، قصّه بلند است و زبان، الکن و قاصر

بر چمبر عـلم و دین نگین بخـشیدند            خـورشیـد منـوّری به دین بخـشیدند

یک دستۀ گـل ز گلشن سبز بهشت            امشب به امـام سـاجـدین بخـشیـدنـد

******************

از عرش حدیث حق پرستی خواندند            یک صفحه ز دیباچۀ هستی خواندند

وقتی که شکفت امام باقر چون گل            در باغ جنان سرود مستی خـواندند

******************

امروز که عـرشیان برانـگـیخـته‌اند            بر عـرش بـلـور نــور آویـخـتـه‌انـد

در مـقـدم بـاقـر العـلوم از فـردوس            یک بـاغ گـل محـمـدی ریـخـتـه‌انـد

******************

با عطر تو گـل شوق شکـفـتن دارد            سرمـستی و میل از تو گـفـتن دارد

ای بـاقـر عـلم نـبـوی در شب عـیـد            ایـن دل هـوس مـدیـنـه رفـتـن دارد

گوهر از بطن دریا تا هویدا می‌شود امشب           جـمـال ایـزد منّـان تجـلا می‌شود امشب

ملک در باغ رضوان است دست افشان، که از ره کِی           گل زهرای مرضیه شکوفا می‌شود امشب

به یـمـن مقـدم بـاقـر، امام پـنـجـم شیـعـه           مدینه باز هم عرش معـلا می‌شود امشب

زمین و آسمان را نورباران کرده حق، زیرا           علی بن الحسین این بار بابا می‌شود امشب

ملایک صف به صف استاده، در کف جام مِی دارند           دوباره آبِ کوثر هم گوارا می‌شود امشب

علی و فاطمه بانیِ این جشن و سرور هستند           چه جشنی در ثریاّ باز بر پا می‌شود امشب

خدای حلم و علم و حکمت از ره می‌رسد وقتی           تمام علم در یک جمله معنا می‌شود امشب

ز دامان عروسی پاک دامن در اذانِ صبح           گلی زیبا به عالم باز اِهدا می‌شود امشب

نیازی نیست دریا موج بردارد به پای او           دو چشم مادرش آنگونه دریا می‌شود امشب

گـدایی پشت دربِ خانه بنشسته به امیّدی           تـمام شهـر هـم آید پـذیرا می‌شود امشب

زمستان هم که باشد روزهای عاشقی گرم است           که با لبخندِ گرمش فصلِ گرما می‌شود امشب

امامِ باقر از ره می‌رسد ظلمت عَدَم گردد           و درد عاشقی با او مداوا می‌شود امشب

بشارت می‌دهد جبریل بر زهرا و بر حیدر           که یک غنچه ز نسل فاطمه وا می‌شود امشب

اخـتـر پـنجـم ز بـرج آسـمان چـارمیـنم           مـن امـام ابـن امـام ابـن امـام مـتـقـیـنـم

روح عشق و جان دین و زادۀ حبل المتینم           وارث جانانه و هم نام خـتم الـمرسلیـنم

بـاقـر الـعـلـم نـبـیّــم؛ نــور چـشـمـان عـلـیّـم

حـجّـت حـقّـم ولـیّـم؛ من صـفـیّـم من سخـیّـم

باز کردم بار دیگر می‌کشان می خانه‌ها را           باده کردم مهر کردم ساقیان پیمانه‌ها را

شرح دادم تاب دادم لـوحۀ افـسانه‌ها را           نور دادم شور دادم گوشه ویـرانه‌ها را

از عـلــوم بــی‌زوالــم از قـــدوم بـی‌مــثـالــم

از جـلال و از جمالم از خصال و از کـمالـم

چلچلراغ عرش شد روشن زنور ماه رویم           نُه رواقُ نُه فلک را کردم عطر آگین زبویم

چرخش چرخ مدوّر چرخد از یک تار مویم           خیل حورالعین و غلمان محو رخسار نکویم

اسم من در آسمانهاست کوی من در عرش اعلاست

شائـق من حق تعـالاست مـادرم اُمِّ ابیهـاست

هرکه امشب هر چه خواهد من به او اعطا نمایم           هرکه سودا هر چه دارد من به او سودا نمایم

هرکه مشکل هر چه دارد مشکلش را وا نمایم           هر ویزای بقیع خواهد ز من امضا نمایم

بـاقـرم مـشـکـل گـشـایـم مـن تـجـلّـی خـدایـم

عـالـمـی را رهـنـمـایـم پـور شـاه کــربـلایـم

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم            دو قدم روضه بخوانم...دو قدم گریه کنم

بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست            بـرسم پـیـش نگـارم...برسم گریه کنم

دست خود را گره بر گوشۀ شش گوشه کنم            درد دل با خود ارباب کنم...گریه کنم

کارم این است که سمت حرمش رو کنم و            از همین دور سلامش بدهم گریه کنم؟

چاره ای جز غم دوری حرم نیست که نیست            بـگـذاریـد به بـیـچـارگی ام گـریـه کنم

قسمتم نیست که من زائر شش گوشه شوم            بـروم بر بـد اعـمـال خـودم گـریه کنم

سال نو آمد و من کرب و بلایی نشدم            دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم

باز در من چشم وا كن تا تماشایت كنم            دردِ دیـدن را دوا كـن تا تماشایت كنم

آشـكـارا آشـكـاری مثل روز روشنـی            رازهـا را برمـلا كن تا تـماشایت كنم

چشم باطن بین نمی‌خواهم، تو پنهان نیستی            چشم ظاهر بین عطا كن تا تماشایت كنم!

چـشـم‌بـندی‌های دنیا مهـلت دیـدن نداد            زود‌تر محشر به پا كن تا تماشایت كنم

شدّت نـور تو زد چـشم مرا ای آفـتاب            جلوه در آیـیـنه‌ها كن تا تـماشـایت كنم

دوبـاره فـاصـله افـتـاد بـیـن مـا آقـا            دوباره لطف تو و خـواهش گـدا آقا

ببین که از نفس افتاده‌ام ز بار گـناه            بگـیـر دست گـدای هـمـیـشه را آقـا

حلال کن که بجز دردسر نبودم من            عطا نمودی و دیدی ز من خطا آقا

سلام من به قـنوت نماز نیـمه شبت            مـرا مـیـان قـنـوتـت دعـا نـمـا آقــا

بگو شبی تو میان قـنـوت نـافـلـه‌ات            به جـای مـا نـفـسـی ذکـر ربـنـا آقـا

خودت برای ظهورت بیا دعایی کن            اثــر نـداشـت ز مـا نــالـۀ بـیــا آقــا

رسید سال نو و چشم ما نشد روشن            بر آن جـمـال پر از جـلـوۀ خـدا آقا

ببین دو چشم مرا یا مقلب الابصار            که تـا بـبـیـنـمـت ای یـار آشـنـا آقـا

بهار کن دل ما را محـوّل الاحـوال            که بی تو رنگ خزان است سینه‌ها آقا

بـیـا و درد دل بـیـقـرار و شـیـدا را            دوباره کن به نـگـاه خـودت دوا آقا

دلم دوباره برای نجف پریشان است            برای هُرم گـنـه سـوز مـرتضی آقا

"دلم برای مـدیـنه بهـانه می‌گـیـرد"            بـرای لطف خـدایـی مـجـتـبـی آقــا

خدا کند که به اذن عـلی و مادرتان            روم دوبـاره شب جـمعه کـربـلا آقا

طواف قبر حسین آن شهید بی‌لشگر            طـواف قـبـر عـلـمــدار بـا وفـا آقـا

گمان کنم ز خراسان به دل نسیمی زد            نشسته بر لب من یا رضا رضا آقـا

تو ای بهانۀ هر نو شدن بیا نـو کن            تـو با لبـاس شهـادت لـبـاس مـا آقـا

در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی            بهـار می‌رسد اما بهـار من! تو کجایی؟

چه برکتی، چه نویدی، چه سبزه‌ای و چه عیدی؟            به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی

مـقـلّـبـانه به قـلبـم، هوای تازه بـنـوشان            محـوّلانه به حـالـم اشاره کن به دعـایی

مـقـدّر است به فـالـم مـدبّـرانـه بـتــابـی            خوش است لیل و نهارم اگر نظر بنمایی

اگر قرار چنـین شد، تو را بهـار نـبـیـند            چنین نکو ز چه رویی؟ چنین خجسته چرایی؟

اگرچه حُسن فروشان به جلوه آمده باشند            تو آبـروی جهانی، تو روی مـاه خدایی

دل از امیر سواران گرفته است بشارت            از آسـمان خـراسان شنـیـده است ندایی

خودت مگر که به زهرا توسلی کنی امشب            نمی‌رسد گل نرگس! دعای ما که به جایی

در عـلـم و فـضیلت و ادب دریـایی            در عـفّـت و صبـر و عـلـم بی‌همتایی

سـجــادۀ تـو شـمــیــم کــوثــر دارد            تــو آیــنــۀ ‌حــقــیــقــی زهـــرایــی

**********************

ای روح زلال! نــور کـوثـر داری            تو عـطـر گـل یـاس پـیـمـبـر داری

در حجـب و حـیـا آیـنـۀ فـاطـمـه‌ای            در وقت خـطابه شور حـیـدر داری

**********************

ای پشت و پـنـاه قافـله، چون زینب            هـمـراز نـمـاز نـافـلـه، چون زینب

در شـام نـیــفـتـاده‌ای از پـا، بــانــو            یک لحظه در این مقابله چون زینب

**********************

هر چند که بی‌صبر و قـراری بانو            هر چـنـد غـریب و داغـداری بانـو

در کـوفـۀ بـی‌کـسی و شـام غـربت            چـون کـوه وقــار اسـتـواری بــانـو

از اینکه دختر اسدالله و خواهر شیر است           بدیهی است بیانش شبیه شمـشیر است

برای شیرزنِ عصر خود شدن کافی ست           همینکه خون علی در رگش سرازیر است

ظهور دیگری از فاطمه ست وقتی که           مقـابـلش هـمۀ فـتـنه‌ها زمین گیر است

شبیه خواهر خود بی معلم عالمه است           که خود معلم فقه و بیان و تفسیر است

نعـوذُ بـا لله اگر همنـشـین رجـس شود           چـرا که آیـنـه آیـه‌های تـطـهـیـر است

به سربـلنـدی او لطمه‌ای نخـواهـد زد           سلاح اهل زنا گرچه طعن و تحقیر است

کجاست جرأت پرتاب تا غضب کرده است؟           گرفتم اینکه به دستان دشمنش تیر است

اگـر اسیـر خـطابـش کـنم، زبـانـم لال           که شیر؛ شیر بماند اگر به زنجیر است

هزار داغ به جانش نشست در یک روز           عجیب نیست اگر در جوانی‌اش پیر است

برای از نفس افـتادنـش همین بس بود           که روبروش سری روی نیزه تصویر است
گشاد کار دو عالم به یک اشارت اوست           که چشم عالم و آدم به دست او خیره است

منم که شعـله کشد هُـرم آفـتاب از من            گلم، که مانده پس از کربلا گلاب از من

غـریـب صـفـحـۀ تـاریـخ اُمِّ کـلـثـومـم            که قول صبر گرفته ابو تـراب از من

منم هـمان که نگـاهـم به علـقـمه افـتاد            گـرفـت تا که رقـیـه سـراغ آب از من

خدا نخواست که رفع عطش شود گرچه            همیشه بوده دعـاهای مستجاب از من

سپـرده بود به من طفـل تـشنۀ خود را            نخواست گرچه علی را دگر رباب از من

بـساط شعـلـۀ آتش به خـیـمـه‌ها افـتـاد            چنانکه سوخت در آتش دل کباب از من

نرفت چادرم از سر اگر که سر می‌رفت            فـلک به یاد ندارد رود حجـاب از من

بـرای ایـنکه بـبـنـدد دخـیـل بر دسـتـم            هـزار مرتـبه منّت کـشد طناب از من

شبـیه فـاطـمه‌ام، مثل حـیـدرم، شـیـرم            یزید کـافـر اگر می‌بـرد حساب از من

خـرابه شد ز من آباد و کاخ کـفـر اما            به خطبه‌های علی وار شد خراب از من

وقتی که عالم با وجودت آبـرو داشت            باید بـرای بُـردن نـامت وضـو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت            زهـرا دمـادم دیـدنـت را آرزو داشـت

عـفّـت ز سیمای تو معلوم است معلوم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

روح دعـا، أخت الـوفا، بنت الوقـاری            روح ادب زهـرا نسب حـیـدر تـباری

مثل عـلـمـداری، شکـوهـی، اقـتـداری            مانـند زیـنب خـواهـرت هـمـتا نداری

پـروردۀ دست عـطـوف چند معـصوم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

نـقـش تو در کـربـبـلا انـکـار، هرگـز            چون خواهرت تسلیم استکبار، هرگز

در راه کـوفـه تو بگو یکـبـار، هرگـز            زینب نشد بی‌یاور و غـمخوار، هرگز

ای خـواهـر کوچکـتـرِ ارباب مـظلـوم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

بر نـاقـه، اطـفـال بـرادر را نـشـانـدی            یک لحظه از احوالشان غافـل نماندی

خاک از لباس و چادر خواهر تکاندی            مانند زینب جایِ جایش خطبه خواندی

کاخ بنی شیطان به ذلت گشت محکوم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

ای هـمـسفـر مانـند زیـنب با سـرِ یـار            ای همقدم با خواهرت در کوچه بازار

ای مثل خواهر سنگ شامی خورده بسیار            ای ساقی لب تشنگان بعد از عـلـمدار

یک عمر با این روضه گریانیّ و مغموم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

یـادت نرفـتـه کـربـلا رنجی که دیـدی            از خـیمه‌ها با  زیـنـبت بیرون دویـدی

بـی‌بـی نـمـی‌دانم به تـلّ، آیا رسیـدی؟            دیدی خودت یا اینکه از زینب شنیدی

با چکمه زد بر سینه‌اش آن دشمن شوم

ای دخــتـر شـیــر خــدا یـا اُمِّ کـلـثــوم

به آیـه‌هـایِ کـتابِ خـدا قَـسـم مـادر            بَـنا شده حـرمت کُـنجِ سیـنه‌ام مـادر

تو آسمانی وُ من گرد وُ خاکِ راهِ تو            تویی مُـسَّببِ هستی وُ من عَدَم مادر

چکـیـدۀ هـمۀ حُـسن‌هایِ پـیـغـمـبـر            عــصـارۀ هــمـۀ اولــیـاء دَم مــادر

همیشه غِبطه به حالِ تو می‌خورد مریم            تو آمـدی که ببـیـنـد پـیـمـبرم مـادر

صدایِ پایِ مـلائک به گوش می‌آید            وَ آسـمان شده با احـتـرام خَـم مـادر

ستاره می‌چکد از گوشۀ دو چشمِ فَلَک
به نامِ فاطمه شد کُلِ عَرش حقْ … نه فَدَک

تو آمـدی که بـهـارِ دلِ امـیـن باشی            کنارِ حِصنِ حَصین کوثرِ یقین باشی

قرارِ قـلبِ عـلـی؛ بی‌قـرارِ مـولایی            خدایِ عَزَّ وَجَل خواسته که این باشی

عُروج و اوجِ ولایِ ابوتـراب شدی            تو‌ کُـفـوِ حیدری وُ باید اوّلـین باشی

سلام…مادرِ باران سلام…بانویِ آب            نسیم داری اگر چه تو آتـشین باشی

دلیـلِ خلقـتِ افـلاکی وُ رویِ خاکی            که تکیه گاه وُ سپاهِ امیـرِ دین باشی

خـدا برایِ خودش آفـریـده است تو را
به این دلـیل شدی یـار وُ هـمـدمِ مـولا

تو آمدی وُ زمـانـه به دِلْ دلْ اُفـتاده            بیا که پَهن کُنی رو به قـبـله سجّاده

نمی‌شود نَکُـنی فکـر بچـه‌هـایت را            غــلام زادۀ تـو بــا شـمـاسـت آزاده

هـوایِ پـنجـره فـولاد کـرده‌ام مـادر            هوایِ اینکه بیـفـتَم دوبـاره در جادِه

تو از خدا که بخواهی مُجاب خواهد شد            که پُر کند پُر از عرفان وُ بندگی باده

چه می‌شود بروم از مدینه کرب وُ بلا            تـمامِ حـرفِ دلـم را زَدَم ولی سـاده

تو مادری وُ مَنَم سیّـد از همان ساعت
که گریه کرده‌ام از غصّۀ تو در هیات

شـکـوه آمدن و خـلـقـتـت سـرآمـد بود            میان هرچه که دارد خـدا زبانـزد بود

همیشه با صفی از آسـمانـیان جـبرئیل            به گرد خـانۀ تان گرم رفـت و آمد بود

تو دخـتـر پـدری یـا که مـادری بر او            مـیان دخـتـر و مـادر دلـش مـردد بود

رسـالـت پـدرت با تـو بـود پـا بـر جـا            که بـودنت هـمۀ دلـخـوشی احـمـد بود

برای عرض ارادت به محضرت بانو            نبی به امر خـدا روز و شب مقیّد بود

ز الـتماس دو دستم چه زود دل کندی            تویی که آمدنت خوب و رفتتنت بد بود

دشمـنِ دینِ خـدا، خـار شد و ابـتـر شد            نـبیُ اللّه، در این روز« اَبَـاالْکَـوثَر» شد

کوریِ چشمِ حسودانِ نظرْ تنگ، در این            شبِ فرخنده، جهان غرقِ گلِ عنبر شد

فـاطـمـه آمده تا مـادرِ بـابـا بـشود…!            پس پیمبر پدر و… فاطمه هم مادر شد

بخدا کْفْوِ عـلی خـلق نشد، تا اینکه…            فاطمه آمد و او،«همنفـسِ» حـیـدر شد

تا که قنداقۀ زهرا به سَرِ عرش رسید            همۀ عرش، پُر از فاطمه سَرتا سَر شد

جـبرئیل از سَرِ شـوقـش به تمـاشا آمد            دیـد قـنـداقـۀ او شـافـعـۀ مـحــشـر شـد

تا که دادند به دستانِ پـیـمـبر او را…            صورتش دید و غمش را همه یادآور شد